Społeczność Rozalina jest zróżnicowaną, ale zgraną grupą. We wsi mieszka 630 osób i są wśród nich ci, którzy żyją tu od pokoleń, ale także tacy, którzy zapuścili tu korzenie kilka lub kilkanaście lat temu, a także ci, którzy mieszkają tu od niedawna czy też po prostu nie wiedzą jeszcze czy zostaną „na zawsze”. To właśnie kolejno: pnioki, krzoki i ptoki.

To serdeczne i swojskie określenie od jakiegoś czasu funkcjonowało w Rozalinie. Znało je kilka osób, ale dzięki działaniu, które zrealizowaliśmy od czerwca do września 2021 roku z pewnością trafiło do większej liczby osób. Wszyscy reagują na nie pozytywnie, każdy utożsamia się z którąś z grup, choć często towarzyszą temu emocje i dyskusje. No bo czy wypada już nazwać się krzokiem, jeśli mieszka się tu 5 lat? A czy jeśli żona czuje się ptokiem, to czy mąż może być krzokiem? I czy pniokiem jest ten, kto urodził się w Rozalinie, choć ma 12 lat?

Nie rozstrzygamy i zapraszamy do rozmowy o tożsamości i przynależności do rozalińskiej społeczności. Projekt pokazuje wyjątkowość mieszkanek i mieszkańców wsi – wystarczy jedno hasło, a z zaangażowaniem i entuzjazmem odpowiada na nie spora grupa. Lubią działać i lubią działać razem.

Tak powstały portret w ramach plenerowej sesji zdjęciowej zrealizowanej przez Weronikę Łucjan-Grabowską, fotografkę mieszkającą w Rozalinie. Drewniane litery trzymane przez mieszkanki i mieszkańców, układające się w hasło „pnioki, krzoki, ptoki”, wykonał jej mąż, Jakub Grabowski. Nad przedsięwzięciem czuwały jego inicjatorki – animatorka kultury Magdalena Kreis, działająca w duecie z sołtyską Rozalina – Agnieszką Palmowską.

Całość, na którą złożył się trzymiesięczny proces spotkań, działań, poznawania wsi i szukania lokalnych potencjałów, powstała w ramach rezydencji animacyjnej zorganizowanej przez Mazowiecki Instytut Kultury w ramach Mazowieckiego Programu Edukacji Kulturalnej.